sulul vi.

*

Arhiva imperială

Ministerul Siguranței

Junta Consulară

&

-secretizat-

I, vi (Z, *) Noiembrie/Rebi-ul-Ahir

2022-1444

The hardships and sufferings borne by the Muslims were ever on the increase. The Prophet ﷺ at last permitted them to emigrate to some other place. Abyssinia at that time was ruled by a Christian King (who later on embraced Islam), famous for his mercy and equity. In Rajab of the fifth year of the Mission, the first group emigrated to Abyssinia. The group comprised about twelve men and five women. The Qureysh pursued them to the port to capture them, but their vessels had left the shore. When the group reached Abyssinia, they heard the rumour that the whole tribe of the Qureysh had accepted Islam. They were naturally very much pleased at the news and returned to their country. On approaching Mecca, they learnt that the rumour was false and the persecutions were going on unabated. Some of them decided to return to Abyssinia and the rest entered Mecca, seeking the protection of a few influential people. This is known as the first migration to Abyssinia. Later on, a bigger group of eighty-three men and eighteen women emigrated to Abyssinia (separately). This is called the second migration to that country. Some Sahabah took part in both the migrations. The Qureysh did not like the emigrations, and the thought of peace enjoyed by the fugitives, gave them no rest. They sent a delegation to Abyssinia with handsome presents for the King, his courtiers and the clergy. The delegation first met the chiefs and the priests and, by offering them presents, succeeded in winning the court officials to their side. Having thus made their way to the royal court, they prostrated themselves before the King and then presenting the gifts put their case before him.

They said:

“King! A new foolish lads of our community have renounced their ancestral faith, and have joined an absolutely new religion, which is opposed to our as well as your religions. They have come and settled in your country. The nobility of Mecca, their own parents and kith and kin have sent us to take them back to their country. We beseech you to make them over to us.”

The King replied:

“We cannot make over the people who have sought our shelter, without proper investigation. Let us call them to our presence, and hear them out. If your charge of apostasy against them is genuine, we shall make them over to you.”

The king thereupon summoned the Muslims to his court. They were at first greatly distressed and did not know what to do, but Allah gave them courage, and they decided to go and place the true facts before the king. On appearing before him, they greeted him with “سلام”. Someone from the courtiers objected that they had not prostrated before the king according to the rules of the land.

They explained:

“Our Prophet has forbidden us from prostrating before any one except Allah.”

The king then asked them to submit what defence they could make on the charges brought against them. Jafar rose and adresed the king thus:

“O, King! We were an ignorant people. We neither knew Allah nor His Prophets. We worshipped stones. We used to eat carrion and commit all sorts of undesirable and disgraceful acts. We did not make good our obligations to our relatives. The strong among us would thrive at the expense of the weak. Till at last, Allah raised a Prophet for our reformation. His noble descent, up-right conduct, integrity of purpose, and pure life are only too well known amongst us. He called upon us to worship Allah, and exhorted us to give up idolatry and stone-worship. He enjoined upon us right conduct and forbade us from indecency. He taught us to tell the truth, to make good our trust, to have regard for our kith and kin, and to do good to our neighbours. From him we learnt to observe Salat, Fasting, Zakat and good conduct; and to shun everything foul, and to avoid bloodshed. He forbade adultery, lewdness, telling of lies, misappropriating the orphan’s heritage, bringing false accusations against others, and all other indecent things of that sort. He taught us the Qur’an, the wonder book of Allah. So we believed in him, followed him and acted up to his teachings. Thereupon our people began to persecute us, and to subject us to tortures, thinking that we might abjure our faith and revert to idolatry. When, however, their cruelties exceeded all bounds, we took shelter in your country by the permission of our Prophet.”

The King said:

“Let us hear something of the Qur’an that your Prophet has taught you.”

Jafar recited a few verses from the beginning of Surah Maryam, which touched the hearts of the king and the priestly class so much that tears flowed down their cheeks and wetted their beards. The king remarked:

“By Allah, these words and the words revealed to Musa (عليه السلام) are the rays of one and the same light” and he told the Qureysh embassy that he would by no means hand over the refugees to them. Then, disappointed and disgraced, they held a counsel, one of them said:

“I have hit upon a plan that is sure to draw the king’s wrath upon their heads.”

Although the others did not agree to such a drastic step (for after all they were their own flesh and blood) yet he would not listen. The next day, they excited the king by telling him that those heretics denounced Isa (عليه السلام) and did not believe in his Divinity. The Muslims were again summoned to the court. They were much more distressed, this time. When the king inquired about their belief in Isa, they said:

“We believe in what Allah has revealed about him to our Prophet ﷺ i.e. he is a servant and Prophet of Allah, and is His word, which he conveyed to the virgin and pure Maryam.”

Negus said: “Isa himself does not say anything beyond that.”

The priests then began to murmur in protest, but the king would not listen to them. He returned to the delegation the presents they had brought for him, and said to the Muslims:

“Go and live in peace. If anybody ill-treats you, he will have to pay heavily for it.”

A royal declaration was also issued to that effect. This enhanced the prestige of the Muslims in the country, and the Qureysh delegation had to return crestfallen.

This failure of the Qureysh embassy to Abyssinia, and the triumph of Muslims over them, let to an increase in the exasperation of the idolaters; conversion of Umar to Islam added fuel to fire. They grew more and more embittered, till things came to such a pass that large number of the Qureysh chiefs conspired to kill Muhammad outright and deal summarily with the whole affair. But this was not so easy. Banu Hashim to which clan the Prophet belonged, were strong in number and still stronger in influence. Although all of them were not Muslims, yet even the non-Muslims among them would not agree to, or tolerate the murder of the Prophet ﷺ. The Qureysh, therefore, decided to place a social ban on the Banu Hashim, and their chiefs drew up a document to the effect that none of them or their clans would associate with, buy from or sell to those who sided with the Banu Hashim, unless and until they surrendered Muhammad for the death penalty. All of them signed this document on 1^st Muharram of 7^th year of the Mission, and the scroll was hung up in the Kaabah in order to give it full sanctity. Then, for three long years, the Prophet ﷺ was shut up with all his kinsfolk in the glen, which was a sub-section of one of the gorges that run down to Mecca. For three long years, nobody could see them nor could they see anybody. They could not purchase anything in Mecca nor from any trader coming from outside. If any person was found outside this natural prison, he was beaten mercilessly and if he asked for anything it was flatly refused. Soon their stock of food was exhausted and they were reduced to famine rations. Their women, and, more specially, the children and suckling, babies would cry with hunger, and this was harder on them than their own starvation. During the last part of this period, their sole subsistence was the little food that the husbands of Hashmite women married into other clans managed to smuggle into the glen in the darkness of night. At last by the Grace of Allah, after three years the scroll was eaten up by white ants and the ban was removed. The severity of the afflictions, which they bore during this period of ostracism, cannot be imagined. But the Sahabah not only remained steadfast in their faith, but also kept busy in spreading the light of Islam amongst their comrades in distress.

Look! How much the Sahabah have suffered in the path of Allah and for the cause of Islam. We claim to follow their footsteps, and dream of the material progress and spiritual elevation which was theirs, but how much have we suffered in the true cause? What sacrifice have we offered for the sake of Allah in His path? Success is always proportionate to the sacrifice. We wish to live in luxury and comfort, and are too eager to race shoulder to shoulder with the non-Muslims in enjoying the good things of this world, forgetting the Hereafter, and then at the same time we expect to receive the same help from Allah which the Sahabah received in their time. We cannot beguile anybody but ourselves by working like this.

As the Poet has said:

I am afraid, wayfarer, that you will not reach the Kaaba

because the path you are following goes to Turkistan

İzah:

Biz bu gün zorluklara ve musibetlere göğüs geren o zatlarla övünenler olarak tanınıyoruz. Onların izinde gittiğimizi söylüyor ve kendimizi öyle zannediyoruz. Bu yükselme konusunda, Sahâbe-i Kirâm gibi yükseleceğimizin rüyasını görüyoz. Fakat bir an tefekkür edip, şunu da düşünmek gerekir. O mübarek zatlar ne kadar fedakarlıklar yaptılar, buna karşılık biz din için, iman için ve İslam için ne yapabildik? Başarı, devamlı çalışma ve gayrete göre olur. Biz istiyoruz ki, zevk sefada, dinden uzaklaşmakta ve dünyanın peşine düşmekte kafirlerle yan yana yürüyelim, hem de İslam’ın yükselişini görmek bize nasip olsun. Bu nasıl olabilir?

DIN UĞRUNDA ZORLUKLARA TAHAMMÜL

Ey köylü, korkarım varamazsın bu yoldan Kabe’ye

Çünkü tuttuğun yol aittir Türkistan’a gitmeye

*)

&

Bazı insanlar iyiliğin anahtarı, kötülüğün kilididir. Bazıları da kötülüğün anahtarı, iyiliğin kilididir. Allah’ın, iyiliğin anahtarı eylediği kimselere ne mutlu! Allah’ın, kötülüğün anahtarı eylediği kimselere de ne yazık! (İbn Mâce, Sünnet, 19).

Allah, yarattıklarına daima yumuşak davranır ve yumuşak davranılmasını sever, şiddet ve kabalık karşılığında vermediğini nezaket ve ağırbaşlılık karşılığında verir. (Ebû Dâvûd, Edeb, 11).

EDİRNE

Edirne şehri, Balkan Yarımadası’nın güneydoğu uzantısını teşkil eden Trakya kesiminde, Tunca ile Arda nehirlerinin Meriç’e ulaştığı yer yakınında, Tunca’nın Meriç’e kavuşmasından önce meydana gelen kavis içinde bulunmaktadır. Edirne’nin bulunduğu yerde, Trak kabilerinin açık bir şehir veya pazar yeri kurduğu, sonradan buranın Makedonlar ve Romalılar tarafından genişletildiği düşünülmektedir. Şehir II. yüzyılda Roma İmparatoru Hadrianus (117-138) tarafından yeniden kurulunca, onun adına izafeten şehre Hadrianopolis adı verilmiştir. İslam kaynaklarında ise Hadrianopolis, “Edrenos” ve “Edrenabolu” olarak kaydedilmiştir. I. Murat zamanında “Edrene” şekli benimsenmiş ve uzun süre bu tarzda anıldıktan sonra muhtemelen XVIII. yüzyıldan itibaren “Edirne” olarak telaffuz edilmeye başlanmıştır.

Edirne’nin fethi, Avrupa ve Türk tarihi için bir dönüm noktası teşkil etmiş ve Osmanlı Devleti’ne, İstanbul’a yapılacak bir hareket için büyük bir stratejik üstünlük sağlamıştır. Edirne, Türkler’in Rumeli fetihlerinde birinci derecede rol alarak merkezî bir hareket üssü haline gelmiştir. Edirne, eserlerle süslenmiş ve dünya tarihinde adları anılan meşhur şehirler arasında yer almıştır.

KA’BE-İ MUAZZAMA VE ÜMMET-İ MUHAMMED

Ka’bü’l-Ahbâr şöyle anlattı: Süleyman Aleyhisselam, askerleri ile bir yere gideceği zaman rüzgâr onları diledikleri yere götürürdü. Bir gün İran hudutlarında bulunan İstahr’dan Yemen’e gidiyorlardı. Yolda Resûlullah Efendimizin ﷺ yurdu olan Medîne-i Münevvere’ye de uğradılar. Süleyman Aleyhisselam ‘Şurası âhir zaman Nebîsi’nin hicret edeceği beldedir. Ona îmân edenlere müjdeler olsun ve ona tâbi olanlara müjdeler olsun.’ buyurdu ve geçerken Ka’be-i Muazzama’nın etrafında halkın taptıkları putları gördü.

Süleyman Aleyhisselam Mekke’ye uğramadan geçince Ka’be-i Muazzama ağlamaya başladı. Allâhü Teâlâ niye ağladığını suâl etti. Dedi ki: ‘Yâ Rabbi, şu geçenler senin peygamberlerinden bir peygamber ve bazı velî kullarındır. Üzerimden geçtiler fakat aşağıya inmediler ve benim yanımda namaz kılmadılar. Hâlbuki etrafım, halkın sana ibâdet etmeyip de taptıkları putlarla dolu.’

Allâhü Teâlâ, ona şöyle vahyetti: ‘Ey Ka’be, üzülme, muhakkak ben yakında senin etrafını (bana) secde edenlerle dolduracağım, sen(in bulunduğun belde)den bana peygamberlerim arasından en sevgili olan âhir zaman Nebîsi’ni göndereceğim, senin yanında Kur’ân-ı Kerîm’i inzâl edeceğim ve senin etrafında bana ibâdet eden kullar yaratacağım. Kullarım üzerine bir ibâdet (yanı haccı) farz kılacağım ki kartalların yuvalarına süratle uçtukları gibi süratle sana gelecekler, develerin yavrularına, güvercinlerin yumurtalarına can attıkları gibi sana düşkün olacaklar. Seni putlardan ve şeytanlara tapanlardan temizleyeceğim. (Meâlimü’t-tenzîl fî Tefsîri’l-Kur’ân, imâm Begavî)

GÜNEŞ TUTULMASI

02 Temmuz Salı günü “Tam Güneş Tutulması” vukû bulacaktır.

Tutulmanın görüldüğü yerler: Güney Amerika Kıtası, Pasifik Okyanusu.

Tutulma Türkiye, Almanya ve Avusuturya’dan görülemeyecektir.

Tutulmanın büyüklüğü : 1.046 dır.

~ başlangıcı : 02 Temmuz 19.55 (Türkiye Saati)

~ ortası : 02 Temmuz 22.23

~ sonu : 03 Temmuz 00.51

&

Resûlullah Efendimiz sallallâhü aleyhi ve sellem buyurdular: “Allâhü Teâlâ şoyle buyurur: […] Ey kullarım! Benim hidâyete erdirdiklerim hâriç hepiniz dalâlettesiniz. O hâlde benden hidâyeti isteyin ki sizi hidâyete erdireyim.” (Sahîh-i Müslim).

HİDÂYETE VESÎLE OLMANIN MÜKÂFÂTI

Resûlullah Efendimiz ﷺ vefâtından birkaç sene evvel Tâbiîn’den Ahnef bir Kays’ın kabîlesine, onları İslâm’a dâvet için bir heyet göndermişti.

Heyet, toplanan kabîleyi îmâna dâvet etmiş ve İslâm’ı anlatmıştı. Kabîle halkı ise birbirlerine bakıyorlar ve susuyorlardı. Bu sırada Ahnef onlara şöyle seslendi:

“Ey kavmim, bana ne oluyor da sizi tereddüt içerisinde görüyorum? Allah’a yemin olsun ki şu heyet hayırlı bir heyettir. Onlar sizi ahlâkın güzelliklerine dâvet ediyor ve kötülüklerinden men ediyor. Allâh’a yemin olsun ki onlardan ancak güzel şeyler işittik. O hâlde hidâyete dâvet edenlere icâbet edin, dünya ve âhiret hayırlarıyla kurtuluşa erin.”

Bunun üzerine kabîlenin tamamı, gençleriyle beraber İslâm’a girdiler. Aralarından önde gelen kimseleri de heyet olarak Resûlullah Efendimizle ﷺ görüşmek üzere gönderdiler. Ahnef bin Kays ise henüz çok genç olması sebebiyle gidememiş ve Resûlullah Efendimizi görmekten mahrum kalmıştı.

Ahnef bin Kays Hazret-i Ömer’in hilâfeti zamanında bir gün Ka’be-i Muazzama’yı tavaf ederken tanıdığı bir zât yanına yaklaşıp elini tutarak “Sana bir müjde vereyim mi?” dedi. O da ‘Evet, ver.’ dedi.

“Resûlullah Efendimiz ﷺ beni senin kabîlene İslâm’a dâvet için gönderdiği vakit onlar yüz çevirince sen kavmine bir konuşma yapmıştın, hatırlıyor musun?” diye sordu. O da “Evet” dedi.

“İşte ben, Resûlullah Efendimizn huzuruna dönünce bunu kendisine haber verdim. Efendimiz de ﷺ memnun olarak ‘Ey Allâhım, Ahnef’i mağfiret eyle.’ diye duâ ettiler.” dedi. Bu haber üzerine Ahnef:

“Kıyâmet gününde hiçbir amelim bana, Resûlullah Efendimizin ﷺ bu duâsından daha sevimli değildir.” demiştir.

۩

MUHTASAR İSLAM TARİHİ

Siyer-i Nebî: Peygamber Efendimiz’in ﷺ hayatını anlatan tarih ilimdir. Bu eserde Peygamber Efendimiz’in hayatının yanında, tarihte kurulan İslam devletleri hakkında da çok önemli bilgilere yer veriliyor.

Sayfa: 480

Ebat: 16×23.5 cm

&

Ay Doğuş 12.35

Ay Batış 3.14

۝

Arad

Brăila

Brașov

Călărași

Cluj-Napoca

Constanța

Craiova

Galați

Iași

Mangalia

Medgidia

Ploiești

Sibiu

Târgoviște

Timișoara

Târgu-Mureș

Tulcea

Chadyr Lunga

Chișinău

Komrat

İmsak:

4.47

4.24

4.31

4.30

4.34

4.25

4.44

4.23

4.16

4.27

4.27

4.33

4.36

3.34

4.48

4.31

4.20

4.16

4.12

4.16

Güneş:

6.45

6.20

6.28

6.24

6.34

6.18

6.37

6.19

6.18

6.19

6.20

6.28

6.34

6.30

6.46

6.31

6.16

6.15

6.13

6.15

Akşam:

20.29

20.01

20.11

20.01

20.21

19.56

20.16

20.01

20.05

19.56

19.58

20.08

20.17

20.11

20.29

20.17

19.57

19.59

20.00

20.00

Yatsı:

22.11

21.41

21.53

21.40

22.06

21.35

21.55

21.42

21.51

21.34

21.36

21.48

21.59

21.51

22.11

22.01

21.38

21.41

21.45

21.43

۞

Osmanlı Tarihi’nin ilk beş cildinde:

Osman Gâzi devrinden Sultan Abdülmecîd Han devrine kadar padişahların hayatı ve hizmetleri […]

Devrin siyasi hadiseleri, mühim şahsiyetleri […]

Yabancı devletler ve devlet adamları […]

Orijinal kaynaklar, arşiv vesikaları, minyatür, gravür, resim, fotoğraf ve haritalar […]

Osmanlı Tarihi altıncı ciltte de:

Orijinal kaynaklar ve arşiv vesikaları ışığında Sultan Abdülazîz Han’dan Sultan Vahîdüddîn Han’a kadar beş padişah devri […]